പുതു വസ്ത്രമണിഞ്ഞ് പുസ്തക സഞ്ചിയും പിടിച്ച് പുതു
മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്ന പാതയിലൂടെ ബാപ്പയുടെ കൈ പിടിച്ച് ആദ്യമായി
സ്കൂളിലേക്ക് പോയ കുട്ടിക്കാലം...
സെറ്റ് മുണ്ട് ഉടുത്ത് വലിയ കണ്ണടയും വെച്ച നാരായണി ടീച്ചര്‍ എന്നെ എടുത്താണ് ബഞ്ചില്‍ കൊണ്ട് പോയി ഇരുത്തിയത്...
ടീച്ചറിനെ ഞാന്‍ ഇതിനു മുന്‍പ് കണ്ടിട്ടുണ്ട്.
നാരായണി ടീച്ചര്‍ മാത്രമല്ല
ഈ സ്കൂളിലെ നാല് ടീച്ചര്‍മാരും എന്റെ വീട്ടിലെ നിത്യ
സന്ദര്‍ശകരായിരുന്നു.
വീടിന്റെ മുന്‍വശത്തെ തിണ്ണയില്‍ വന്നിരുന്ന്
ബാപ്പയുമായി കുറെ നേരം സംസാരിച്ചിരിക്കും. പിന്നെ അവര് പോകാന്‍ നേരം,
ചക്ക മാങ്ങ വേപ്പില ഇരുമ്പന്‍ പുളി എന്നിങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ പറമ്പില്‍
വിളയുന്ന ഒട്ടുമിക്ക സാധനങ്ങളുടെയും ഓരോ പങ്ക് ഉമ്മ അവര്ക്ക്
നല്‍കുന്നതും ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്.
(ഞാന്‍ സ്കൂളില്‍ പോയി തുടങ്ങിയതോടെ
ഇതൊക്കെ ഇവര്‍ക്ക് കൊണ്ട് കൊടുക്കേണ്ട ജോലി എനിക്കായി മാറി ...)
നാരായണി ടീച്ചര്‍ കരയുന്ന കുട്ടികളെയൊക്കെ സമാധാനിപ്പിക്കുന്ന
തിരക്കിലായിരുന്നു. ഇതിനിടയില്‍ എന്തിനാണ് ഞാനും കരഞ്ഞതെന്ന്
ഓര്‍മ്മയില്ല... നാരായണി ടീച്ചര്‍ എന്നെയും എടുത്ത് കൊണ്ടുപോയി മിഠായി
തന്നു സമാധാനിപ്പിച്ചു...
വര്‍ഷാവസാനം
നാരായണി ടീച്ചര്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വീണ്ടും മിഠായി തന്നു. പക്ഷെ ഇപ്പൊ
ടീച്ചറുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. അടുത്ത് ചെന്ന
എന്നോട് ടീച്ചര്‍ പറഞ്ഞു...
"ഞാന്‍ പോവ്വാട്ടോ...
ഇനി വരില്ല... അടുത്ത വര്‍ഷം നിങ്ങളൊക്കെ രണ്ടാം ക്ലാസ്സിലേക്ക് പോകും... അപ്പൊ അവിടെ വേറെ ടീച്ചര്‍ നിങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കും... മക്കളൊക്കെ നന്നായി
പഠിക്കണം കേട്ടോ... "
ടീച്ചര്‍ വലിയ കണ്ണട ഊരി സെറ്റ് മുണ്ടിന്റെ തലപ്പുകൊണ്ട് കണ്ണുകള്‍ തുടക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ എനിക്കും സങ്കടം വന്നു...
"അയ്യേ ന്റെ കുട്ടി കരയേ..." ടീച്ചര്‍ എന്നെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു...
'എന്തേ നമ്മുടെ ടീച്ചര്‍ പോണത്‌...' അതായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ കുട്ടികളുടെ ചിന്ത...
"നമ്മള് രണ്ടാം ക്ലാസ്സിലേക്ക് പോണതോണ്ടാവും " ആരോ പറഞ്ഞു...
"ഈ ടീച്ചറ്‌ നമ്മളെ പഠിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം വന്നതായിരിക്കും..." മറ്റൊരു കൂട്ടുകാരന്‍ അത് സ്ഥിരീകരിച്ചു...
പിന്നെയും എത്രയോ ദിനങ്ങള്‍...
സ്കൂളിലേക്കുള്ള വഴിയിലൂടെ മഴയില്‍ തിമിര്‍ത്തും... കല പില കൂട്ടിയും അങ്ങിനെ...
എങ്കിലും ഒന്നാം ക്ലാസ്സ്‌ കാണുമ്പോള്‍ എന്തിനെന്നറിയാതെ നാരായണി ടീച്ചറെ ഓര്‍ത്ത് മനസ്സ് നൊമ്പരപ്പെട്ടു.
വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഒരുപാട് കടന്നു പോയിരിക്കുന്നു...
ഈ ജീവിതം തന്നെ വലിയൊരു വിദ്യാലയമാണെന്ന് പിന്നെയെപ്പോഴോ ഞാനും തിരിച്ചറിഞ്ഞു...
എങ്കിലും ആ ഒന്നാം ക്ലാസ്സും നാരായണി ടീച്ചറുമെല്ലാം മായാത്ത വസന്തമായ്‌ ഇന്നും മനസ്സിലുണ്ട്...
..............................................................................
