ഒരിയ്ക്കലുമെന്നോര്‍മ്മയില്‍ കുളിരേകുന്നില്ല
മഞ്ഞില്‍ മരവിച്ചുണരുന്ന സൂര്യനും മരിക്കുന്ന സന്ധ്യയും...
മഞ്ഞു കാല സന്ധ്യകളിലെവിടെയോ
മറഞ്ഞിരുന്ന മരണത്തിന്റെ തണുപ്പ്...
എന്‍ നെഞ്ചില്‍ തല ചായ്ച്ചു മയങ്ങിയവള്‍...
പിന്നെയുണരാതെ... തണുത്ത്...
ഒരു നേര്‍ത്ത മഞ്ഞിന്‍ കണമായ്...,
പിന്നെയുണരാതെ... തണുത്ത്...
ഒരു നേര്‍ത്ത മഞ്ഞിന്‍ കണമായ്...,
മരവിച്ചുപോയ്‌ മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന രാത്രിയും... ഞാനും...
പിന്നെയെന്‍ അച്ഛനും എന്നെ തനിച്ചാക്കി
മൃത്യുവില്‍ ലയിച്ചതും തണുപ്പുള്ള മറ്റൊരു സന്ധ്യയില്‍...
അന്നെന്‍ അച്ഛന് ചുംബനം നല്‍കി ഞാന്‍...
അച്ഛന്റെ മേനിയൊരു മഞ്ഞിന്‍ കണം പോലെ...
മഞ്ഞില്‍ ചിരിക്കുന്നു മരണം പിന്നെയും...
ഹിമ ശില പോലെ ഞാനും മരവിച്ച്...
ഇനിയുമെന്‍ തണുത്ത യാത്രയെപ്പോഴെന്നറിയില്ല...
അന്നും ഇതുപോലെ... മഞ്ഞും ... തണുപ്പും...!!!
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ